آقای کریمی قدوسی! اخلاق را به موزه سپردیم

تاریخ انتشار : يکشنبه ۱۲ دی ۱۳۹۵ ساعت ۱۴:۵۳

رسانه ها و فعالان سیاسی و کارشناسان، پس از انتشار فایل سخنان وزیر امور خارجه در جلسه کمیسیون امنیت ملی مجلس توسط آقای کریمی قدوسی، اغلب دو دسته شده اند. دسته ای در صدد تبیین این موضوع هستند که ظریف قطعا این سخنان را عینا مطرح کرده و دسته ای دیگر بر این امر تاکید دارند که ظریف این سخنان را درباره کری، صرفا درباره موضوع داماتو و مصوبه کنگره بوده و نه کل برجام.

اما به اعتقاد من موضوع بسیار بسیار مهمتری در این ماجرا وجود دارد که اصولا اگر آن را اصل و پایه و اساس بحث بدانیم، دیگر سخن گفتن درباره اینکه سخنان ظریف درباره چه موضوعی بوده و کلیت برجام را در بر می گرفته یا صرفا قانون ایسا و داماتو را، به موضوعی فرعی تبدیل می شود. آن هم فراموشی اخلاق در سیاستی است که به فرموده امام راحل (ره) در بازگویی سخن شهید مدرس، قرار بوده عین دیانت ما باشد، و نادیده گرفتن یک اصل کاملا بدیهی اخلاقی در نظام جمهوری اسلامی است که همواره اخلاق و اصول دینی در راس تاکیدات و اصول آن بوده است. اینکه آقای کریمی قدوسی، فایل صوتی یک جلسه محرمانه را که حاوی سخنانی است که وزیر امور خارجه صرفا برای اطلاع اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس بیان کرده و مسایل مطرح شده در آن جزو منافع ملی و خطوط قرمز محسوب می شود، منتشر کرده یک بحث است. اما بحث مهمتر این است که وزیر امور خارجه با اذعان به این نکته که مسایل طرح شده در این جلسه محرمانه است و صرفا جهت اطلاع اعضای کمیسیون مطرح شده و کسی این سخنان را بیرون نمی برد، سخنان خود را صریح و بی پرده بیان کرده، اما یک عضو کمیسیون که اتفاقا در آن جلسه حضور نداشته، فایل این سخنان را به دست آورده و منتشر کرده تا همراه با همفکرانش با افتخار فریاد بزنند که دیدید! ما گفته بودیم برجام اشتباه است...حالا ظریف هم قبول کرده.

برخی به آقای ظریف ایراد می گیرند که چرا چنین مسایلی را در آن جلسه بیان کرده است. اما من فکر می کنم آقای ظریف تصور می کرد هرچقدر رقابتهای سیاسی داخلی در کشورمان، منافع ملی کشور در عرصه دیپلماسی را زیر سوال برده – بر خلاف بسیاری از کشورهای جهان که پسوند اسلامی هم ندارند – لااقل همگان به این اصل بدیهی اخلاقی پایبندند که مسایل طرح شده در جلسه محرمانه را – صرفنظر از هر آنچه در آن جلسه مطرح شده – به بیرون نبرند. اما آقای ظریف اشتباه فکر کرد...اشتباهش این بود که تصور می کرد هنوز اخلاق زنده است. اما آقای کریمی قدوسی با این کار خود، فاتحه اخلاق را خواند و او و کسانی که در انتشار این فایل صوتی با او همراه شدند – از نمایندگان همفکرش تا رسانه هایی که آن را منتشر کردند – خواسته یا ناخواسته به مردم این پیام را دادند که در رقابت سیاسی، اخلاق چه معنا دارد! منافع ملی هم فرع بر رقابت سیاسی و جناحی است. اصلا اخلاق جایش در موزه است...جایش در سیاست نیست. حتی در سیاستی که قرار بوده عین دیانت ما باشد...

وقتی برخی سیاسیون ما چنین راحت اخلاق را زیر پا می گذارند، دیگر غیر طبیعی نیست که مردم عادی هم به این اصل پشت پا بزنند. حاصلش هم می شود حقوق های نجومی و اختلاس های میلیاردی در سطح کلان، و بی فرهنگی در رانندگی و حفظ حرمت شهروندی در سطح خرد...البته آقای کریمی قدوسی و همفکرانشان، دیگر آسوده باشند چون ما دیگر اخلاق را به موزه سپردیم. اما آیا واقعا این بود آرمان انقلابی که بر پایه اخلاق بنا شده بود؟ پاسخ را به آقای کریمی قدوسی و دوستانشان واگذار می کنم...